د شاعر ناوې ـ لنډ نکل

د کلي تر ټولو ښکلې انجلۍ د سيمي د تر ټول ښه شاعر په نصيب سوه او د واده شپه يې وه. شاعر هم د خپلي ميني سره تر وصال دې ته زيات خوشال ؤ چي پر خپل زړه د فراق د داغونو او د وصال د خوښۍ احوال د شعر په ژبه بيان کړي. دی ډاډه ؤ چي داسي ښکلی شعر به نه مخکي چا ويلی او نه به چا اورېدلی وي. خو کله چي شاعر کوټې ته په راننوتلو خپل شعر پېل کړ، نو ناوې په لومړي بيت کي لا په عصباني ږغ ورغبرګه کړه: «دا ستا په ژبه خو زه والله که پوهېږم سړيه، خو دا ستا د مور به زه ښه خوښه سم، ځکه صرف شل جوړې يې راکړي دي.»